ក្រមរដ្ឋប្បវេណី គឺជាក្រម ឬជាសំណុំវិធានដែលចែងអំពីទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គលឯកជនទាក់ទងទៅនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ និងគ្រួសារ។[1]

ក៏ប៉ុន្តែ មិនមែនមានតែក្រមរដ្ឋប្បវេណីមួយទេ ដែលគ្រប់គ្រងលើគ្រប់ទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គលឯកជននោះ ព្រោះថាមានទំនាក់ទំនងជាច្រើនផ្សេងទៀតត្រូវស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ច្បាប់ពិសេស  (lex specialis)​ផងដែរ។ នេះមានន័យថា ក្រមរដ្ឋប្បវេណី គឺជាច្បាប់មានលក្ខណ:ទូទៅ (lex generalis) ដែលគ្រប់គ្រងលើទំនាក់ទំនងទាំងឡាយរបស់បុគ្គលឯកជន។ ក្រៅពីក្រមនេះ នៅមានច្បាប់ផ្សេងៗទៀត ដែលចែងលម្អិតលើរឿងជាក់លាក់ណាមួយក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គលឯកជន  ដូចជាច្បាប់ស្ដីពីភតិសន្យាហិរញ្ញវត្ថុ ច្បាប់ស្ដីពីកិច្ចសន្យាទ្រព្យសម្បត្តិរួមរបស់ប្ដីប្រពន្ធ ច្បាប់ស្ដីពីស្មុំកូនអន្តរប្រទេសជាដើម។

ជាទូទៅ គេបែងចែកច្បាប់ (នីតិ) ជាពីរគឺ នីតិឯកជន និងនីតិសាធារណ:។ នីតិឯកជន សំដៅដល់ក្រម ច្បាប់ វិធាន ឬបទប្បញ្ញត្តិទាំងឡាយដែលគ្រប់គ្រងទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គលឯកជន ចំណែកនីតិសាធារណ:សំដៅដល់ក្រម ច្បាប់ វិធាន ឬបទប្បញ្ញត្តិទាំងឡាយដែលទំនាក់ទំនងរវាងស្ថាប័នរដ្ឋ ឬរវាងស្ថាប័នរដ្ឋជាមួយបុគ្គលឯកជន។ ក្រមរដ្ឋប្បវេណី គឺជាច្បាប់ដែលស្ថិតនៅក្នុងនីតិឯកជន។  ចំណែកក្រមព្រហ្មទណ្ឌ គឺជាច្បាប់ដែលស្ថិតក្នុងនីតិសាធារណ:។

ម្យ៉ាងទៀត ច្បាប់អាចចែកជាច្បាប់សារធាតុ  (substantive law)និងច្បាប់នីតិវិធី  (procedural law)។ ច្បាប់សារធាតុ សំដៅដល់ច្បាប់ដែលចែងអំពីសិទ្ធិ កាពត្វកិច្ច ការអនុញ្ញាត ការហាមឃាត់ ឬអំពីទោសទណ្ឌជាដើម។ ចំណែក ច្បាប់នីតិវិធី គឺជាច្បាប់ដែលចែងអំពីសកម្មភាពនានាទាក់ទងទៅនឹងបណ្ដឹង ដំណើរការក្ដី ការសម្រេចសេចក្ដី និងការអនុវត្តសេចក្ដីសម្រេច។ ក្រមរដ្ឋប្បវេណី និងក្រមព្រហ្មទណ្ឌ គឺជាច្បាប់សារធាតុ ព្រោះថាក្រមរដ្ឋប្បវេណី ចែងអំពីសិទ្ធិ កាតព្វកិច្ច របស់បុគ្គលឯកជនទាក់ទងទៅនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ និងញាតិ ចំណែកក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ចែងអំពីអំពើ បទល្មើស ទោស និងគោលការណ៍សំខាន់ៗនៃច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌ។ ក្រៅពីនេះ ក្រមនីតិវិធីរដ្ឋប្បវេណី និងក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ គឺជាច្បាប់នីតិវិធី ព្រោះថា វាចែងអំពីនីតិវិធីបណ្ដឹង ដំណើរការក្ដី ការទាញហេតុផលដោយផ្ទាល់មាត់ ការចេញសេចក្ដីសម្រេច ការប្រកាសទោស ការរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិជាដើម។

ក្រមរដ្ឋប្បវេណី ចែកជា៩គន្ថី និងមានចំនួន១៣០៥មាត្រា។ ខ្លឹមសារសំខាន់នៃក្រមនេះ មានដូចខាងក្រោម៖

គន្ថីទី១៖ បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ

គន្ថីទី ២៖ បុគ្គល

ជំពូកទី ១៖ រូបវន្តបុគ្គល

ជំពូកទី ២៖ នីតិបុគ្គល

គន្ថីទី៣៖ សិទ្ធិប្រត្យក្ស

ជំពូកទី ១៖ បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ

ជំពូកទី ២៖ កម្មសិទ្ធិ

ជំពូកទី ៣៖ សិទ្ធិកាន់កាប់

ជំពូកទី ៤៖ សិទ្ធិជួលអចិន្ត្រៃយ៍

ជំពូកទី ៥៖ ផលុបភោគ

ជំពូកទី ៦៖ សិទ្ធិប្រើប្រាស់ និងសិទ្ធិអាស្រ័យនៅ

ជំពូកទី ៧៖ សេវភាព

ជំពូកទី ៨៖ កម្មសិទ្ធិ និង សិទ្ធិប្រត្យក្សផ្សេងៗរបស់រដ្ឋវត្តអារាម នៃព្រះពុទ្ឋសាសនាសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច និងសហគមន៍ផ្សេងៗ

ជំពូកទី ៩៖ សិទ្ធិដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសម្បទានដីធ្លី

គន្ថីទី៤៖ កាតព្វកិច្

ជំពូកទី ១៖ បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ

ជំពួកទី ២៖ ការបង្ហាញឆន្ទៈ និង កិច្ចសន្យា

ជំពូកទី ៣៖ ការអនុវត្តកិច្ចសន្យា

ជំពូកទី ៤៖ ការសង្គ្រោះចំពោះការបំពានលើកិច្ចសន្យា

ជំពូកទី ៥៖ ការទទួលបន្ទុកហានិភ័យ

ជំពូកទី ៦៖ អានុភាពនៃសិទ្ធិលើបំណុលចំពោះតតិយជន

ជំពូកទី ៧៖ ការរលត់កាតព្វកិច្

ជំពូកទី ៨៖ អាជ្ញាយុកាលនៃការរំលត់សិទ្ឋិលើបំណុល

ជំពូកទី ៩៖ អនុប្បទានសិទ្ធិលើបំណុលការទទួលកាតព្វកិច្

គន្ថីទី ៥៖ កិច្ចសន្យសំខាន់ៗ និងអំពើអនីត្យានុកូល

ជំពូកទី ១៖ ការលក់ទិញ

ជំពូកទី ២៖ ការដូរ

ជំពូកទី ៣៖ ប្រទានកម្ម

ជំពូកទី ៤៖ ការខ្ចីបរិភោគ

ផ្នែកទី ១៖  និយមន័យ និងការបង្កើតកិច្ចសន្យាខ្ចីបរិភោគ

ជំពូកទី ៥៖ ភតិសន្យា

ជំពូកទី ៦៖ ការខ្ចីប្រើ

ជំពូកទី ៧៖ អាណត្តិ

ជំពូកទី ៨៖ កិច្ចសន្យាម៉ៅការ

ជំពូកទី ៩៖ កិច្ចសន្យាការងារ

ជំពូកទី ១០៖ បញ្ញើ

ជំពូកទី ១១៖ កិច្ចសន្យាក្រុមហ៊ុន

ជំពូកទី ១២៖ កិច្ចសន្យាធនលាភសាមយិកមួយជីវិត

ជំពូកទី ១៣៖ ការសះជា

ជំពូកទី ១៤៖ ការគ្រប់គ្រងដោយឈឺឆ្អាល

ជំពូកទី ១៥៖ សេចក្តីចម្រើនដោយឥតហេតុ

ជំពូកទី ១៦៖ អំពើអនីត្យានុកូល

គន្ថីទី៦៖ ការធានាកាតព្វកិច្ច

ជំពូកទី ១៖ បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ

ជំពូកទី ២៖ សិទ្ធិឃាត់ទុក

ជំពូកទី ៣៖ ឯកសិទ្ធិ

ជំពូកទី ៤៖ សិទ្ធិលើការបញ្ចាំ

ជំពូកទី ៥៖ ហ៊ីប៉ូតែក

ជំពូកទី ៦៖ ប្រាតិភោគដោយអនុប្បទាន

ជំពូកទី ៧៖ ការធានា

ជំពូកទី ៨៖កាតព្វកិច្ចដោយសាមគ្គីភាព

គន្ថីទី៧៖ ញាតិ

ជំពូកទី ១៖ បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ

ជំពូកទី ២៖ កំជាប់ពាក្យ

ជំពូកទី ៣៖អាពាហ៍ពិពាហ៍

ជំពូកទី ៤៖ឪពុកម្តាយ និងកូន

ជំពូកទី ៥៖អំណាចមេបា

ជំពូកទី ៦៖ អាណាព្យាបាល

ជំពូកទី ៧៖ ហិតូបត្ថម្ភ

ជំពូកទី ៨៖ អាហារកាតព្វកិច្ច

គន្ថីទី ៨៖ សន្តតិកម្ម

ជំពូកទី ១៖បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ

ជំពូកទី ២៖សន្តតិកម្មតាមច្បាប់

ជំពូកទី៣៖ អំពីសន្តតិកម្មតាមច្បាប់

ជំពូកទី ៤៖ ភាគបម្រុង

ជំពូកទី ៥៖ ការយល់ព្រម និងការបោះបង់សន្តតិកម្ម

ជំពូកទី ៦៖ ការគ្រប់គ្រង និង ការបែងចែកមត៌ក

ជំពូកទី ៧៖ នត្ថិភាពនៃសន្តតិជន

ជំពូកទី ៨៖ ការទាមទារឱ្យធ្វើបដិទានសន្តតិកម្ម

គន្ថីទី៩៖ អវសានប្បញ្ញត្តិ


[1] ក្រមរដ្ឋប្បវេណី, នស/រកម/១២០៧/០៣០ ចុះថ្ងៃទី ០៨ ធ្នូ ២០០៧, មាត្រា ១។