កំជាប់ពាក្យ (engagement) គឺជាពិធីតាមទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណី ដែលច្បាប់ទទួលស្គាល់ ដែលតាមរយៈពិធីនេះ បុរស និងនារីសន្យាថានឹងរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយគ្នានាពេល អនាគត។
ប្រភព៖ សទ្ទានុក្រមពាក្យច្បាប់ ខ្មែរ អង់គ្លេស បារាំង ផ្នែករដ្ឋប្បវេណី និងនីតិវិធីរដ្ឋប្បវេណី រៀបចំដោយគណៈកម្មការបណ្ឌិត្យសភាទទួលបន្ទកអនុម័តពាក្យច្បាប់ របស់ទីស្តីការគណៈរដ្ឋមន្រ្តីបោះពុម្ពលើកទី១ ឆ្នាំ ២០០៧, ទំ. ៣។
✍សម្រង់មាត្រាមួយចំនួននៃក្រមរដ្ឋប្បវេណី៖
មាត្រា ៩៤១. ការរលត់ទំនាក់ទំនងញាតិពន្ធ
១-ទំនាក់ទំនងញាតិពន្ធ ត្រូវបញ្ចប់ដោយការលែងលះគ្នា។
២-បញ្ញត្តិនៃកថាខណ្ឌទី ១ ខាងលើនេះ ត្រូវយកមកអនុវត្តដូចគ្នាផងដែរចំពោះករណីដែលសហព័ទ្ធណាម្ខាងបានទទួលមរណភាព ហើយសហព័ទ្ធដែលនៅរស់បានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងគ្នានាពេលអនាគត និងដោយធ្វើពិធីកំជាប់ពាក្យ។
មាត្រា ៩៤៥. ការសងជំនូន
ក្នុងករណីដែលកំជាប់ពាក្យ បានរលាយ ភាគីដែលបានលើកជំនូននៅពេលកំជាប់ពាក្យ ដោយសង្ឃឹមថានឹងបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍អាចទាមទារឱ្យភាគីម្ខាងទៀតសងជំនូននោះមកវិញបាន។
មាត្រា ៩៤៦. ការទទួលខុសត្រូវចំពោះការបដិសេធចោលដោយមិនត្រឹមត្រូវ
ក្នុងករណីដែលភាគីណាម្ខាង បានបដិសេធកំជាប់ពាក្យដែលបានភ្ជាប់រវាងភាគី ចោលដោយគ្មានមូលហេតុត្រឹមត្រូវ ភាគីម្ខាងទៀត អាចទាមទារសំណងនៃការខូចខាត ដែលកើតឡើងដោយសារការបដិសេធចោលនោះបាន។
មាត្រា ៩៤៧. អំឡុងពេលដាក់ពាក្យបណ្តឹង
បណ្តឹងដែលទាក់ទងទៅនឹងមាត្រា ៩៤៥ (ការសងជំនូន) ឬមាត្រា ៩៤៦ (ការទទួលខុសត្រូវចំពោះការបដិសេធចោលដោយមិនត្រឹមត្រូវ) ខាងលើនេះ ត្រូវប្តឹងនៅក្នុងអំឡុងពេល ១ (មួយ) ឆ្នាំ គិតចាប់ពីពេលដែលកំជាប់ពាក្យនោះបានរលាយ។
Lawkh 